Odkąd rozpoczęły się ucieczki obozowe, prawie zawsze Niemcy robili rewizję w naszym domu. Przychodzili w nocy, budzili  i szturchali karabinami. Szukając zbiegów, zaglądali w każdy zakamarek. Baliśmy się, bo w kanapie mieliśmy schowek, w którym przechowywaliśmy różne zakazane rzeczy.
Pierwszy raz więźniów zobaczyłam z daleka, kiedy szłam do Rajska, a drugi raz, ale już z bliska, kiedy na ulicy Młyńskiej komando mierników wykonywało swoją pracę. Mierzyli działki nieopodal miejsca, skąd niebawem moja rodzina została wysiedlona. To było latem. Wykonywali pomiary za płotem u sąsiada. Powiedzieli, że są głodni. Wówczas pobiegłam do piekarni na Niwę. Przyniosłam im trochę bułek i zrobiłam ciepłą kawę.Na naszym podwórku stawiano przywieziony z obozu kocioł lichej zupy. Więźniowie siadali na trawniku i jedli. Racje żywnościowe były dla nich zbyt skromne, dlatego też moja mama przygotowywała dodatkową zupę. Posilali się nią w ukryciu za szopą. Pewnego razu zauważyłam, jak podczas posiłku jeden z więźniów zakopał w ziemi jakieś zawiniątko. Kiedy wszyscy poszli do pracy, odkopałam je. Był to gryps. Pisało w nim: „Dziękujemy, prosimy i jesteśmy bardzo bici, za to, co nam podajecie. Podawajcie  tylko wtedy, kiedy wam powiemy”.

W 1942 r. jako harcerka wstąpiłam do konspiracyjnego oddziału „Sosieńki”. Tam trzeba było złożyć specjalną przysięgę.
„W obliczu Boga Wszechmogącego i Najświętszej Marii Panny Królowej Korony Polskiej kładę swe ręce na ten Święty Krzyż – Znak Męki i Zbawienia i przysięgam, że będę wiernie i nieugięcie stała na straży Honoru Polski, a o wyzwolenie Jej ze wszystkich sił moich aż do utraty mego życia walczyła. Wszystkim rozkazom władz Związku będę bezwzględnie posłuszna, a tajemnicę dochowam cokolwiek by mnie spotkać miało”. A potem następowały słowa: „Przyjmuję Cię w szeregi Żołnierzy Wolności. Twym obowiązkiem jest walczyć z bronią w ręku o odrodzenie Ojczyzny. Zwycięstwo będzie Twoją nagrodą, zdrada karana śmiercią”.