Ich odyseja rozpoczęła się 1 sierpnia 1944 roku, w dniu wybuchu Powstania Warszawskiego. 1 sierpnia 1944 roku były z wizytą u ciotki na Woli. Tam zastała je godzina „W”. Bawiły się na podwórku, gdy nagle wbiegł niemiecki żołnierz i zastrzelił jakiegoś chłopca. Potem wymierzył do ciotki trzymającej na rękach rocznego synka.

Gdy ciotka upadła, zaczęły uciekać. Schroniły się na cmentarzu po drugiej stronie ulicy. Strzelanina wzmagała się, kule świszczały tuż obok. Weszły do grobowca. Siedziały tam jakiś czas. Nie potrafią określić jak długo. Paraliżował je strach. – Nie bałyśmy się cmentarza i umarłych, lecz wystrzałów – zapewniają. Później rozpoczęły niezwykłą podróż. Odbytą wbrew sobie. Do dziś są wątpliwości na ile prawdziwą. Ucieczka z Warszawy, Auschwitz, Kaukaz, dzisiejsza Rosja.

Co się stało ? Jak doszło do zatarcia światów? Czy mogły trafić do Auschwitz nieoznakowanym pociągiem? Co spowodowało wyrwę w ich pamięci?’

Uzupełnienie do tej historii: https://www.gov.pl/web/rosja/spotkanie-ze-swiadkami-historii